Update d.d. 04-06-2025

Ik heb burgemeester Mark Buijs van Roosendaal één duidelijke vraag gesteld en hem om één concrete actie verzocht. Tot op heden weigert hij eenvoudigweg om te reageren.

De vraag betrof het handelen van oud-burgemeester Han van Midden, die – zoals blijkt uit later verkregen WOO-stukken – bewust heeft bijgedragen aan het ontstaan van aanzienlijke financiële schade voor mij. Een eerdere klacht hierover werd niet in behandeling genomen; de Commissie Ombudsman – het lokale orgaan dat feitelijk voorkomt dat Roosendaalse burgers zich tot de Nationale Ombudsman kunnen wenden – weigert eveneens een inhoudelijke beoordeling. Onze huidige burgemeester bewandelt dezelfde weg: geen antwoord, geen uitleg, geen reactie. Een treffend voorbeeld van wat in Roosendaal kennelijk doorgaat voor bestuurlijke transparantie en integriteit. Dat juist de burgemeester sinds 2017 “hoeder van de integriteit” is, maakt het des te schrijnender. In de Roosendaalse praktijk blijkt dit helaas een loze titel.

De gemeenteraad – waarvan de leden maandelijks circa €2.000 ontvangen – heb ik herhaaldelijk benaderd met onderbouwde verzoeken, gebaseerd op feiten uit WOO-procedures. Geen enkel raadslid heeft ooit enige actie ondernomen naar aanleiding van de verstrekte informatie, die toch voldoende aanleiding had kunnen geven tot onderzoek naar mogelijk niet-integer handelen binnen het ambtelijk apparaat. Ook mijn verzoek om deze zaak in de raad te bespreken, blijft onbeantwoord. Kennelijk is het voor veel raadsleden pijnlijk om mij publiekelijk het woord te geven. Wellicht omdat zij zelf onderdeel zijn van het probleem en jarenlang hebben weggekeken, ondanks harde aanwijzingen van misstanden. Dat is echter hun probleem – niet het mijne. Burgers hebben het recht te weten welke raadsleden hun controlerende taak verzaken ten gunste van andere belangen.

Na zestien jaar strijd en het dreigen met publicatie van objectieve WOO-gegevens, bevestigde een onafhankelijk expertiserapport uiteindelijk mijn gelijk. Met tegenzin moest het college van B&W – waaronder wethouders Koenraad en Van der Star, beiden al jarenlang volledig op de hoogte – toegeven. In deze strijd heeft de gemeente werkelijk geen middel geschuwd om mij te intimideren en mijn belangen te schaden.

Tijdens de onderhandelingen over de vaststellingsovereenkomst (VSO) werd onder meer besproken dat ik een omgevingsvergunning zou krijgen, een aanvraag die sinds 2022 actief werd tegengewerkt door de gemeente. Zie onder andere het handelen van Han van Midden, die tegen het advies van zijn concerncontroller in de aanvraag afwees. In beroep tegen de afwijzing bij de bestuursrechtbank deed een advocaat – op kosten van de belastingbetaler – samen met vier ambtenaren verwoede pogingen om de vergunning alsnog te blokkeren. Een strijd die als burger nauwelijks te winnen is. Opvallend genoeg verdwenen deze bezwaren plotseling als sneeuw voor de zon zodra mijn gelijk formeel was aangetoond mb.t. de 1e kwestie. Tijdens de onderhandelingen omtrent de VSO werd mij vervolgens toegezegd dat ik de vergunning alsnog zou krijgen. Ook dát toont volgens mij aan hoe corrupt de situatie is, een vergunning die eerst kennelijk niet af te geven is, maar dan "opeens" wel. Maar troost u, de afdeling Omgevingsvergunningen maakt wel vaker "foutjes", ik kom hier later op terug. 

Nadat de gemeente opnieuw haar toezegging niet nakwam en burgemeester Buijs zich kennelijk niets meer herinnert van eerdere afspraken, ben ik het zat. Ik heb hem formeel verzocht mij te ontheffen van de geheimhoudingsplicht in de VSO. Die verplichting is nergens inhoudelijk onderbouwd. Als die onderbouwing er wél was geweest, had er zwart op wit gestaan dat het doel was om bestuurlijk wangedrag af te schermen – en dát is nadrukkelijk niet waar een geheimhoudingsplicht voor bedoeld is. Zoals raadslid en advocaat Paul Klaver eerder terecht stelde in een zaak tegen de gemeente Tholen: dergelijke clausules zijn in strijd met de principes van transparant en integer bestuur. Buijs negeert het verzoek en hoopt vermoedelijk dat het probleem vanzelf verdwijnt.

Na ondertekening van de VSO en de toezegging dat de vergunning alsnog verstrekt zou worden, beschouwde ik de zaak met het college als afgerond. Maar het patroon van niet antwoorden, feiten ontkennen en liegen in de rechtbank lijkt diepgeworteld in de lokale bestuurscultuur. En nu Buijs, Koenraad en Van der Star hun toezeggingen wederom niet nakomen, hervat ik mijn strijd.

Ik heb inmiddels twee nieuwe WOO-verzoeken ingediend. In het eerste vraag ik wie binnen de gemeente ooit is gesanctioneerd nadat mijn gelijk onomstotelijk was vastgesteld – met naam en toenaam zijn daarbij ambtenaren genoemd. Theoretisch geldt dat bestuurders meldplicht hebben bij niet-integer gedrag. Sinds 17 augustus 2018 lagen er objectieve bewijzen bij vrijwel iedereen met politieke macht in Roosendaal. Maar zolang “interne onderzoeken” standaard tot de gewenste uitkomst leiden – namelijk dat ík ongelijk zou hebben – kon men wegkijken. Dat deze “onderzoekers” vooral oog hebben voor hun eigen carrière in plaats van voor waarheidsvinding, is diep treurig, maar in Roosendaal schering en inslag.

Na de bevestiging van mijn gelijk zou het logisch zijn dat betrokken ambtenaren en politici gestraft werden. Mijn eerste WOO-verzoek, van 5 april 2025, richt zich daarom op objectieve informatie over dergelijke maatregelen. Tot op heden: géén antwoord. Twee keer heb ik inmiddels gerappelleerd. Mijn ervaring is dat relevante stukken vaak worden achtergehouden en pas opduiken tijdens rechtszaken – reden te meer voor deze gerichte vraag. En als men beweert niets te kunnen vinden, dan is dát precies wat ik vastgelegd wil zien. De inhoud van het tweede WOO verzoek houd ik nog even voor me. 

Wat hier gebeurt, is een aanfluiting voor de democratische rechtsstaat en toont aan dat overheidsintegriteit in Roosendaal een papieren werkelijkheid is. Simpele vragen worden door een burgemeester niet beantwoord. WOO-verzoeken worden vertraagd. Meldingen van niet-integer gedrag worden structureel genegeerd. En betrokkenen weigeren elk inhoudelijk gesprek – puur omdat ze weten dat ze niets meer in te brengen hebben zodra ik de feiten op tafel leg. De gemeenteraad fungeert als applausmachine die collectief de andere kant op kijkt zodra zaken het daglicht niet verdragen.

In een transparante en integere bestuurscultuur zou wat mij is overkomen eenvoudigweg niet kunnen gebeuren.

Maar ik geef niet op. Ik blijf harde feiten verzamelen, ondanks de systematische tegenwerking vanuit de gemeente. Daarna volgt een juridische procedure tot opheffing van de geheimhoudingsplicht en aangifte tegen diverse ambtenaren. Zoals bekend is het uiteindelijk aan de rechter om over schuld te oordelen. Zodra het dossier compleet is, zal ik de Rijksrecherche verzoeken een onderzoek in te stellen.

Ik heb geen enkele illusie dat er vanuit de bestuurslaag zelf iets zal gebeuren – daarom breng ik deze informatie naar buiten. Eerder vroeg ik de bestuursrechter om een onafhankelijk integriteitsonderzoek naar het handelen van ambtenaren, maar dat werd afgewezen. Dit was overigens ruim vóórdat wethouders elkaar gingen wegpesten en het college miljoenen toekende aan een ondernemer. Ik heb mijn dossier volledig overlegd aan commissaris van de Koning mevrouw Adema, met het verzoek de Rijksrecherche in te schakelen om het handelen van vier VVD-burgemeesters te onderzoeken. Zij ondernam niets. Toevallig of niet: mevrouw Adema is zelf VVD-lid. Positief punt: zij stuurde wél tijdig antwoord op mijn WOO-verzoek of zij iets had gedaan met de objectieve informatie die ik haar verstrekte.

Zodra de geheimhoudingsplicht formeel is opgeheven, zal ik alle beschikbare objectieve informatie openbaar maken. Iedere ambtenaar, bestuurder of raadslid dat volledig op de hoogte was, krijgt het recht op wederhoor – en ik zal elke reactie onverkort publiceren. Ik zal zelf geen conclusies verbinden aan de objectieve feiten, maar u,  als burger, mag zelf beoordelen hoe integer uw gemeentebestuur werkelijk is en welke partijen in de gemeenteraad daadwerkelijk uw belangen behartigen.